Annelies is invalleerkracht bij Klaswijs

Annelies is niet alleen invalleerkracht, maar vanaf vandaag is zij voor de komende maanden ook blogger voor Klaswijs! De komende periode vertelt zij vol enthousiasme en gedrevenheid over haar ervaringen voor de klas. Let wel op, want haar enthousiasme werkt aanstekelijk! In deze eerste blog stelt zij zich voor en neemt ze ons mee naar 13-jarige leeftijd, toen ze ontdekte dat ze juf wilde worden.

Jezelf voorstellen. De een draait er zijn hand niet voor om en de ander vindt het maar niks. Iedereen is uniek en dat maakt de wereld zo mooi. En wat betreft voorstellen: nu moet ik er ook aan geloven! Gelukkig vind ik het niet erg.

Ik ben Annelies, een geboren en getogen plattelandsmeisje uit de Neder-Betuwe. Ik kan enorm genieten van de rust die het platteland met zich meebrengt. Ik denk aan de bossen, rivieren, natuurgebieden, boomkwekerijen, weilanden en zandweggetjes rondom mijn huis. Ik ben ook erg gehecht aan mijn vrije tijd, die ik graag doorbreng met vrienden en familie. Verder hou ik ervan om te bakken, te koken, te sporten en om nieuwe dingen te leren. O ja, het belangrijkste vergeet ik: de reden waarom ik begonnen ben met de pabo. Ik ben dol op kinderen, altijd al geweest. Misschien denk je nu: maar je kunt zoveel beroepen kiezen waarbij je met kinderen werkt. Klopt! Maar op een dag wist ik het zeker: juffrouw, dat moet het wezen.

Nieuwsgierig geworden? Ik neem je mee, terug in de tijd, naar de dag waarop ik wist dat ik juf wilde worden. Ik was een jaar of dertien toen ik mijn snuffelstage ging lopen op de basisschool. Ik mocht in groep twee meekijken, bij juf Dikkie. Dat dacht ik tenminste. Meekijken. In de zin van: kijken of het iets voor je is of niet.

Op dag één bleek het tegendeel al waar. Juf Dikkie vroeg me om een boekje voor te lezen aan de klas. Oei, wel spannend. Zouden ze wel luisteren? Ik twijfelde even, maar pakte toen het boekje aan. Ik glimlachte. Juf Dikkie vertelde me: “Je kunt om te beginnen vragen waar het de vorige keer over ging. Tijdens het lezen kan je de kinderen vragen wat ze denken dat er zal gebeuren.” Oei, oei. Twee keer oei. Ik had al “ja” gezegd, maar dit ging me toch een stapje te ver. “Ik doe liever… eh… gewoon alleen voorlezen”, zei ik. Voorlezen vond ik al eng, laat staan een gesprek voeren in de kring. Ik zag het al helemaal voor me dat iedereen door elkaar ging praten. Nee, ik zou het wel bij alleen voorlezen houden. Het moment was daar. Juf Dikkie klapte in haar handen, de kleuters ruimden het speelgoed op en kwamen in de kring zitten. Juf Dikkie vertelde dat ik voor zou lezen en dat zij even thee ging halen. Ik ging op de stoel zitten, sloeg het boekje open bij de juiste bladzijde en keek de kring rond. “Kan iemand mij vertellen waar het boekje over gaat? Ik was er de vorige keer natuurlijk niet bij!” In mijn ooghoeken zag ik juf Dikkie omdraaien. Ze stak haar duim op en knipoogde. Ik begreep het: waar ik me van tevoren zo druk om gemaakt had, bleek vanzelf te gaan. De kinderen luisterden aandachtig en ik genoot van het voorlezen.

Sinds dat moment weet ik het. Ik wil juf worden. De toekomst moet nog leren in welke plaats dat zal zijn. Het plattelandsmeisje houdt tegenwoordig namelijk ook van steden. Leiden is mijn favoriet en jawel, Gouda is de meest bezochte. Je raadt het al: het is de pabo geworden in Gouda. Tijdens de stages was ik nog onzeker als de mentoren meekeken, maar als ik inval is die onzekerheid helemaal weg. Ik werk nu een aantal jaar als invalleerkracht en ik heb het enorm naar mijn zin. De komende periode wil ik jullie meenemen in mijn ervaringen voor de klas. Lezen jullie mee?

Wil jij ook zo’n toffe (bij)baan? Klaswijs is altijd op zoek naar onderwijstalent! Ben jij regelmatig een dagje vrij, of juist op zoek naar een vaste baan? Neem even contact met ons op, we denken graag met je mee!